“Melankoli, hüzünlü olma mutluluğudur.”
Victor Hugo
Birçok insanın yaşamında kendini sabote etmek için kullandığı
davranış biçimlerinden biriside melankolik takılmaktır. Çoğunlukla da bu duruma ben duygusalım diyerek
kılıf bulmaktır.
Melankoli,
derin bir keder içinde hüzünlü, acı çeken, yalnız, umutsuz bir insanın içinde
bulunduğu durumdur.
Melankolik kişi bir yandan yalnızlığı seçmekten hoşnutken bir
yandan da insanların içinde olamayışının hüznünü duyar. İnsanlarla
ilişkilerinde genellikle sorun vardır. Anlaşılamaması, mizacı gereği
farkındalığı, sosyal olmayı, diğerleri gibi olmayı becerememeleri onu
insanlardan uzaklaştırır.
Melankolik takılmanın altında çoğunlukla kurban olduğunu,
haksızlığa uğramış olduğunu düşünmek yatar.
Çoğunlukla melankolik durumu yaratmayı sağlayan şey yaşanan olay
sonrasında geçmişteki bir duygu durumunu çağırıp bugünkü halimiz üzerine enerjitik
olarak yüklemektir.
Bu genellikle 0-7 yaş arasında yaşamış olduğumuz duygusal durumlara
o zaman verdiğimiz anlam ve tepkilerin yansıması şeklinde olur.
